Bij het denken aan de bieren van de Struise Brouwers gaan mijn gedachten toch snel uit naar Pannepot. Tijdens een bezoek aan biercafé Buitenlust in Oirschot, dat ABT-café waar ze zoveel verschillende bieren hebben, viel mijn keuze op de Sint Amatus 12. Dit is een quadrupel met 10,5 procent alcohol.
Direct zit in de smaak enige herkenbaarheid van een Pannepot echter de Sint Amatus 12 haalt het toch echt niet bij dit bier. De smaak is een afwisseling van gebrande mout, koffietonen met een diepbittere afdronk. Het bijzondere is dat de geur van het bier heel zoet is maar direct bij het proeven een bittere smaak nalaat. Je wordt dus echt verrast en dit is typisch een voorbeeld dat geur en smaak niet zo dicht bij elkaar komen. Het bier zelf is wel mooi in balans. Ik proef zoethout, de ‘oak aged’ en verder enig nadeel is de overheersende alcoholische en tannine smaak.
Het is oprecht een mooi bier maar voor mij niet zo goed als de Pannepot.
Lees ook:Bier proeven: Graaf Dicbier
Lees ook:Pannepot: werkelijk voortreffelijk
Lees ook:De alcoholvrij biertest: geslaagd?
Lees ook:Hopla: een Nederlands bier om trots op te zijn
Lees ook:Flying Dog Raging Bitch: op en top verrassing
En de gezichten van de brouwers op het etiket.
Verhaal erover pag. 2:
http://www.washingtonpost.com/lifestyle/food/beer-belgiums-upstart-innovators/2011/07/07/gIQAjDCiAI_story.html
The story behind the label? “It was a Canadian journalist that called Struise Brouwers a bunch of ‘self-promoting narcissistic bastards.’ So we said, ‘Okay, next time we make a label we’re going to put our faces on it.’ ”
The middle saint is Grootaert, flanked by Driessens and Braem. Coutteau, the head brewer, is God. A beer might need some history to be respected, but respected brewers apparently can be whoever they want.
Geweldig artikel in de Washington Post. Yes, heerlijk om helemaal los te komen van alle kleingeestige en bekrompen lieden:
1) Goed bier
2) Fijn bier
3) Lekker bier